Seguidors

dilluns, 20 de febrer del 2017

Post – DESPRÈS DEL 18 DE FEBRER




Per a ser sincer, no he participat activament en els actes organitzats per CASA NOSTRA CASA VOSTRA. No he anat a cap concert ni ha cap manifestació. I això no vol dir que la iniciativa o proposta dels organitzadors no s’ho valgui. Simplement m’he limitat ha signar el Manifest de la seva web.


Però el meu bon amic Rafa Granero m’ha obert els ulls. Ha volgut compartir amb mi una carta enviada a El País i a El Periódico, en data 19 de febrer, que subscric totalment, i que diu el següent: 

¿Sólo vanidad?
160.000 participantes da pie para sentirse orgullosos, incluso para legítimamente caer en cierta vanidad, por lo que no está de más que, ahora que todos nos felicitan, los que ayer participamos nos miremos de manera crítica.

Ya nos hemos manifestado por los más de 5.000 desgraciados que en el 2016 perdieron la vida en el Mediterráneo ¿para cuándo otra manifestación para exigir "casa nostra és casa vostra" para los 7000 desgraciados que a lo largo de ese mismo año han perdido la vida en España por algo con tan poco glamour como ser pobres?

Señores del arco parlamentario catalán, señora alcaldesa de Barcelona, señores organizadores de la manifestación del sábado 18 de febrero, pienso que les atañe mostrar que su participación no fue sólo para quedar encantados de verse y recibir loanzas y parabienes por su actuación: nuestro cuarto mundo, aunque mucho menos glamoroso, también les compete. 



Doncs si, coincideixo amb el meu amic. Efectivament, desprès del bany de progressisme i bones intencions que ens hem donat, també fora interessant que poséssim fil a l’agulla als problemes dels “refugiats” que tenim a casa. I, evidentment, no vull dir: “primer, els d’aquí”. 


Tal com es pregunta el meu amic Rafa Granero: ¿Només vanitat? 

Cap comentari:

Publica un comentari a l'entrada